Toz duman kenarlardan, tasradan ve kuytulardan, memleketten yoksulluk halleri. Utananlar, üzülenler, asiklar, yevmiyeciler, küçük kasabalar, hazin ve uzakta kalan hayatlar.

Devran, inatçi nesesiyle geçip giden zamanin çarpikligini anlatiyor. Umut umut, cümle cümle. Evvela mahsus selam ediyor dogan güne.

Selahattin Demirtas, yaralilarin, umarsizlarin, kalbi hizla çarpanlarin hikayecisi. Sofrasinda konuk agirlayan, durup durup konusan.

Doksanlarin basi, ziraat fakültesini yeni bitirmisim, is güç yok henüz. Günün çogunu evde is projeleri ve gelecek planlariyla geçiriyorum. Dile kolay, her gün elli tane is kuruyorum kafamda. Hemen para kazanmaya baslamam lazim diyorum. Acayip zengin olasim gelmis, yerimde duramiyorum. Fakirlik içinde büyümüsüz, fakir fakir okuyup üniversiteyi de bitirmisiz. Ama her seyin bir sonu olduguna göre fakirligin de bir sonu var degil mi?