"Bir insan nasil anlar asik oldugunu?" diye sordum bir gün dedeme.

"Nefesini tut…" dedi gülümseyerek.

"Anlamadim…" dedim. "Nefesimi mi tutayim?"

"Evet…" dedi. "Öylece tut ve bekle."

Dedigini yaptim. Dayanabildigim kadar soluksuz biraktim kendimi. Saate bakmayi akil edememistim ama sanirim otuz saniye sonra iyice zorlanmaya basladim.

Tam pes ediyordum ki, eliyle kapadi agzimi ve burnumu. Neye ugradigimi sasirdim. Ölecek gibiydim artik…

Yüzüm kizariyor, gözlerim doluyordu. Dayanilmaz bir hal almisti nefessizlik…

Sonunda çekti elini yüzümden. Derin derin solumaya basladim can havliyle. Bana bunu neden yaptigini anlayamiyordum bir türlü. Gözlerinin içine baktim soran bakislarla.

"Bunu bana neden yaptin dede?" dedim.

"En çok neye ihtiyacin vardi az önce?" diye sordu sakin bir tavirla.

"Tabii ki nefes almaya…" dedim.

"Peki, ne kadar ihtiyacin vardi?"

"Biraz daha nefessiz kalsaydim ölecektim."

Ancak bu yasima gelince ne demek istedigini anladigim bir cevap verdi dedem:

"Iste bir gün birine nefes kadar ihtiyacin olursa ona asik oldugunu anlayacaksin evlat."