“Hayatta yalniz kalmanin esas oldugunu hala kabul edemiyor musunuz? Bütün yakinlasmalar, bütün birlesmeler yalancidir. Insanlar ancak muayyen bir hadde kadar birbirlerine sokulabilirler, üst tarafini uydururlar ve günün birinde hatalarini anlayinca, yeislerinden her seyi birakip kaçarlar. Halbuki mümkün olanla kanaat etseler, hayallerindekini hakikat zannetmekten vazgeçseler, bu böyle olmaz. Herkes tabii olani kabul eder, ortada ne hayal sukutu, ne inkisar kalir…

Dünyada bir tek insana inanmistim. O kadar çok inanmistim ki, bunda aldanmis olmak, bende artik inanmak kudreti birakmamisti. Ona kizgin degildim. Ona kizmama, darilmama, onun aleyhinde düsünmeme imkan olmadigini hissediyordum. Hayatta en güvendigim insana karsi duydugum bu kirginlik, adeta bütün insanlara dagilmisti; çünkü o benim için bütün insanligin timsaliydi.”