IYI BIR INSAN OLMAK, ÇOCUGUNUN BAHÇESINE DIKTIGIN BIR AGAÇ MIDIR? MUTLU SON DEDIKLERI, YASARKEN GÖRMESEK DE, DIKTIGIMIZ O AGACIN BIZDEN
SONRAKILERE KALAN MEYVESI MI?

Bir zamanlar, bir ülkenin en güzel denizine bakan bir evde üç kiz kardes yasardi. Isimleri Türkan, Dönüs ve Derya idi. Babalari Sadik Bey ve anneleri Nesrin Hanim'la birlikte geceleri kucak kucaga oturur, gelecekte onlari bekleyen sahane yillarin hayallerini kurarlardi.
Türkan, Dönüs ve Derya'nin, Ayvalik'in çam kokulu sokaklarinda geçen masal gibi çocuklugu, onlari yetiskin dünyasinin acimasizligina hazirlamamisti belki. Hiçbir hayatin, hiçbir seçimin göründügü kadar kolay olmadigini, bazen en büyük, en akla gelmeyecek sirlarin en güvendiklerimizin kalbinde saklandigini, en korkulacak hastaliklarin gün gelip geçmisi derleyip toplayabilecegini anlamak zaman istiyordu.
Ve zamanin ilaç olmadigi bir yara var miydi dünyada?
Ayvalik'in denize uzanan tas sokaklarindan, nice yasamlar görüp geçirmis zeytin agaçlarindan, hayatin kaynagindan akan suyundan, eski evlerinden dogmus bir aile hikayesi Üç Kiz Kardes. Bir mutsuzluk hikayesi degil; neseli günleri yad ede ede iyilige dönüsün hikayesi. Iyilesmenin yolculugu.