Ben o zamanlar on alti yasindaydim, lise birde. Ince uzun bir oglan. Saçlarim kirpi gibi dik duruyor; ne yana, ne geriye taranmiyor, beni deli ediyordu.

Babam "Inatsin inat… Inatçi adamin saçi yatmaz. Dedene çekmissin besbelli. Keske annene benzeseydin" diyordu.

Keske…



Annemin lepiska gibi yumusacik, sari saçlari vardi. En çok o mavi gözlerini özlüyorum. "Benim oglum okuyacak yüksek bir memur olacak" der, sonra da göz ucuyla babama bakardi. Sanki anlasmislar gibi babam da ona bakar, dudaklarinda muzip bir gülümseme: 

"Hih… Biz okuduk bir sey olduk sanki" diye omuz silkerdi.